خلاصهی تحلیلی و داستانی رمان «عشق روی پیادهرو» نوشتهی مصطفی مستو
1. فضای شهری و عاشقانه‌ای که در آن پنهان است
در «عشق روی پیادهرو»، فضا شهری است و زندگی روزمره، اما در پس این روزمرگی‌ها، عشقی نهفته است که به‌طور خاموش، به‌دنبال جایی برای بروز می‌گردد. پیادهرو به‌عنوان فضای عمومی، جایی‌ست که شخصیت‌ها، علی‌رغم حضور یکدیگر، از هم دورند و احساسات خود را درونی می‌کنند. مستور به‌جای آنکه یک روایت رمانتیک و اغراق‌آمیز بسازد، این عشق‌ها را در دل واقعیت زندگی شهری و انزوای فردی شخصیت‌ها قرار می‌دهد.
2. سایه‌های زندگی
رمان، بیشتر از آنکه یک داستان عاشقانه‌ی ساده باشد، بررسی عمقی از سایه‌های زندگی انسان‌هاست. شخصیت‌ها در تلاش‌اند که خود را پیدا کنند، اما در همین تلاش، دچار بحران‌های مختلف می‌شوند. مستور از دل این بحران‌ها، نگاه انسانی و پیچیده‌ای به زندگی می‌دهد. در این داستان، هیچ‌چیز به‌سادگی آشکار نمی‌شود و هر چیزی در سایه‌ها و میان خطوط پنهان است. زندگی شخصیت‌ها، همچون پیاده‌رویی در دل تاریکی است.
3. روایت‌هایی در سایه
مستور با استفاده از روایت‌های چندگانه، داستان‌های مختلفی را به‌طور همزمان پیش می‌برد. هر شخصیت داستان خود را دارد و این داستان‌ها گاهی به‌طور غیرمستقیم بر یکدیگر تاثیر می‌گذارند. این روایت‌های مختلف، همانند نگاه‌هایی متفاوت به یک فضای شهری، انسان‌ها و احساسات‌شان را در دنیای پیچیده و پنهان‌شده‌ی خود قرار می‌دهند. هر شخصیت در این داستان، با رازهایی روبروست که تنها خودش آن‌ها را می‌داند.
4. تحول انسانی در میان بی‌احساسی
در «عشق روی پیادهرو»، شخصیت‌ها در حال تحول و تغییر هستند. مستور این تحول را نه در قالب یک داستان بلند و هیجان‌انگیز، بلکه در جزئیات کوچک و بی‌احساس زندگی روزمره نشان می‌دهد. آن‌ها از میان تنهایی‌ها و سردرگمی‌ها به جست‌وجوی خود می‌پردازند. مستور این روند را به‌طور کاملاً انسانی و واقعی ترسیم می‌کند.
5. عشق، با طعم تلخ زندگی
عشق در این رمان، متفاوت از داستان‌های عاشقانه‌ی معمول است. این عشق‌ها نه در قالب خوشبختی و پایان خوش، بلکه در دل روزمرگی و سختی‌های زندگی شهری به نمایش گذاشته می‌شوند. شخصیت‌ها با درگیری‌های درونی و بیرونی خود، همچنان جست‌وجوی معنای زندگی را ادامه می‌دهند. این عشق‌ها، نه به‌عنوان رهایی، بلکه به‌عنوان بخشی از زندگی‌های گمشده ظاهر می‌شوند.
6. پایان ناامیدانه اما واقع‌گرایانه
پایان این رمان، همچنان باز و ناامیدکننده است. هیچ‌چیز به‌طور قطعی حل نمی‌شود و شخصیت‌ها همچنان در جست‌وجوی عشق و هویت خود هستند. مستور با این پایان ناامیدانه، واقعیت زندگی شهری را نشان می‌دهد؛ جایی که هیچ‌چیز از پیش مشخص نیست و افراد به‌طور پیوسته در جست‌وجوی معنا و اتصال هستند.